Nogsteeds op een set-winningspree!

Goooeeeedemiddag! Vandaag was het weer eens tijd voor een wedstrijd (hihi dat rijmt)! 

Maar eerst… de lunch met heren 5. Voor wie het eventjes gemist heeft: die verzopen (of bezopen) schepelingen hadden hun waardevolle shirtjestas laten slingeren. Ze mogen blij zijn dat wij die uit zee hebben gevist. Om ons daarvoor te bedanken werd dames Winnieh the Two vandaag heerlijk verwend met een stevige lunch. 

Daarna konden we met volle buikjes toch maar eens beginnen aan de wedstrijd. En die overvolle buikjes, die kwamen ons duur te staan! De eerste set liep voor geen meter. Zo vonden we het heel belangrijk om (te) vaak eventjes het net te inspecteren. Die moet wel strak staan natuurlijk! Alleen is het wat minder handig om dat tijdens de rally te doen… Ook heeft dat scheepsvolk ons een beetje beïnvloedt, want tijdens de pass waren we alleen maar aan het roeien. Herwin, en zijn nieuwe assistent coach Lise, waren radeloos. Dus maar gauw op naar de volgende set! Korte samenvatting: betere set, toch wel verloren. 

Maar! Na twee verliezende sets, waren onze magen ein-de-lijk weer een beetje op een comfortabel gevuld level, en toen begonnen we te shinen. Een Aniek die hier en daar een bal goed hard op de achterlijn wist te slaan. Een Vrank met haar kutwijfballen. Een Jiska die zichzelf even dubbelvouwt, en toch de bal daarna met snoeiharde kracht nog in het veld weet te pompen. Raad eens? Setje gewonnen!!!! 

En toen, de battle der battles. Met aan de ene kant van het veld, een Harambee team wat het publiek mee heeft. Aan de andere kant, een uitspelend team wat eigenlijk niet hoort te verliezen van ons, en daar dus ook wat chagrijnig om is. Punt na punt gaat voorbij. Beide teams staan inmiddels boven de twintig punten. Dames Winnieh the Two gaat voor elke bal. Elke bal. Zelfs een bal die in het veld van de tegenstander van H5 vloog, werd nog achterna gezeten. En als de een-na-langste slungel van die mannen Daphne niet flink had ondermijnd in haar duikvlucht, was het nog gelukt ook. Maar helaas, hij ging niet uit de weg.

Het was een spannende eindsprint. Punt voor ons. Punt voor hun. Punt voor ons. Punt voor hun. Een eindeloos ritme, tot Twente ‘05 dat patroon wist te doorbreken, en de laatste klapper scoorde. 

Balie garnalie. 

Tot ons volgende avontuur, 

Dames Winnieh the Two

Eerst een heerlijke lunch verslonden,

Want we hadden de schat van H5 gevonden.

We zaten te vaak aan het net,

En speelden bijna een vijfde set. 

Helaas toch niet gewonnen…